ეთნობოტი

  საერთოდ არ ჰქონდა სამუშაო ამ სეზონზე, მაგრამ მაინც აქტიურ რეჟიმში იყო და ეთნო ფორმულას ამუშავებდა. "რატომ შეიძლება ქალი აქტიურობდეს?" "ტოლფერდაა თუ არა აქტიურობა და ბოზობა ამ შემთხვევაში?" - ფენი უხურდებოდა კითხვების პროცესინგზე.

  გადატვირთვის შემდეგ ფორმულა უკვე მზად იყო. დატესტა კიდევაც რამდენიმე ქალზე და დარწმუნებით შეიძლებოდა მისი ერში გავრცელება.

  "სასურველი ქალის ასაკს - (+/-) 16 x მისი ყოფილი პარტნიორების რაოდენობაზე = ბოზობის კოეფიციენტი. აგრესია ბოზობის კოეფიციენტის პირდაპირ პროპორციულია და შეიძლება მისი აკვადრატება".

...და ერსაც ცხოვრება გაუიოლდა.

ასო

"ანი, მომე ბანი და განდონი ჩემზე იყოს"- შეჰღაღადებს წინადაცვეთილი ყმაწვილი ქალის სხეულს და ასო ანიდან ჰაემდე ეწელება.

ანის განდონს შინ ჩინ ურჩევნია, სანი-ტარიულია და ამიტომ ყმაწვილს ისღა დარჩენია ძილ წილ დაანძრიოს.

და რა იცოდნენ ყმაწვილებმა, რომ ანი ბანს მხოლოდ ჟან-რაეს აძლევს! ან იცოდნენ, მაგრამ ანის უკან მაინც ასოების რიგში დგანან, ხან-ჯალით ეყოფიან ერთმანეთს და საუკუნეებს ითვლიან მის ტან-თან ალიტერაციამდე.

ჩვენი დროის ეროვნული ოვერდოზა

წუხელ,
იმ დოზის შემდეგ
მე სხეულზე კონტროლი დავკარგე, გონებას თეთრი ნისლი გადაეკრა
და გავხდი რიგითი ჯარისქალი.

წუხელ,
მე უხილავმა ძალამ ჩამირეცხა 26 წლის ნაგროვები საკუთარი, საღი აზრები
და მათი ადგილი შემივსო საუკუნეების განმავლობაში მომხდარი ბოროტების სცენებით, ...ადამიანების მიერ ადამიანების მიმართ ნაკეთები ბოროტების. და ნისლ გადაკრული გონება შოკურ რეჟიმში გადაიყვანა, თითქოს იმ საუკუნეების შემდეგ პირველად მანახა შუქი.

და წუხელ,
მე უხილავი ძალის სუბიექტური მიზნებისთვის გავხდი სხეული და მზად ვიყავი საუკუნოვანი უსამართლობებისთვის მოწინააღმდეგე აზრი, ან საერთოდ, აზრი მომეკლა.
გარეთ გავედი და ჩემნაირმა სხვა ათასობით ანტი რელიგიურ/პოლიტიკური სხეულების დანახვამ ძალა მომცა.

წუხელ,
წამით თვალების გახელა ვცადე (უხილავი ძალის დასანახად), მაგრამ დანაშაულად ჩამითვლიდნენ
და ისევ მასას მივყევი.

რადგან წუხელ მე ვიყავი ჯარისქალი და კუნთებით ვასრულებდი (უხილავი) ძალით დაკისრებულ მოვალეობას. შეჩერების უფლებას ბოროტების სცენები არ მომცემდნენ, რომლებიც სპირალივით მეხვეოდნენ მოგრძო ტვინზე და ქუთუთოების ქვეშ წამის მეასედებში მოკლული-ნაწამები ადამიანების სახეებს ანახლებდნენ.

 ...წუხელ არ გათენებულა.

Фёдор, родной мой!

"[я]Сам себе приключения выдумывал и жизнь сочинял, чтоб хоть как-нибудь да пожить. Сколько раз мне случалось — ну, хоть, например, обижаться, так, не из-за чего, нарочно; и ведь сам знаешь, бывало, что не из-за чего обиделся, напустил на себя, но до того себя доведешь, что под конец, право, и в самом деле обидишься. Меня как-то всю жизнь тянуло такие штуки выкидывать, так что уж я стал под конец и в себе не властен. Другой раз влюбиться насильно захотел, даже два раза. Страдал ведь, господа, уверяю вас. В глубине-то души не верится, что страдаешь, насмешка шевелится, а все-таки страдаю, да еще настоящим, заправским образом; ревную, из себя выхожу... И все от скуки, господа, все от скуки."

სტატისტიკურ ფიზიოლოგიას

 მხრებზე ჩამოყრილ წაბლისფერ თმებში მარჯვენა ხელი შევუცურე, მუშტში მოვაქციე და მსუბუქად მოვქაჩე. ზურგზე დავაჯექი, მარცხენა ხელით ტუჩებზე შევეხე, სახე ყურთან მივუტანე და აჩქარებული, წითელი სუნთქვებით დავუორთქლე. მუცლის არედან ნეონის ბურთად დაიხვა, მოგრძო ტვინი გაიარა და ტუჩებიდან და ცხვირიდან ერთდოულად გამოხეთქა კვნესამ. ხერხემალზე ნარინჯისფერმა ეკლებმა ამოაყარა. ტუჩებიდან გაშვებული ხელით დავუყევი ეკლების ზოლს და უნებლიედ თეძოებზე და მუცელზე გავამრავლე. მუცელში ისევ ნეონის ბურთები ეხვეოდნენ. დახუჭული თვალებით და თითის წვერით ვეცადე შევხებოდი, უბრალოდ შევხებოდი, მაგრამ ხვევის ენერგიამ მთლიანად შემითრია და წამის მეასედში მის კლიტორზე გადააგდო თითები. მარცხენა ძუძუდან ვერცხლის წყლის სითხე ჩამომეღვარა და გზაში ბურთულებად გახლეჩილებმა მის ხერხემლის ზოლში დაიწყეს შეგროვება. ტერფებზე ხელები მომიჭირა, ნეკნების კარი გაეღო და ჩასუნთქული, იასამნისფერი ჰაერის მასით ჩემი სახელი ამომასუნთქა- ...ალექსა!

- "ალექსა! ალექსა! - დროა უკვე! მოვემზადოთ უნდა" - ტერფზე ხელის თათუნით მაღვიძებს ქმარი. "ბავშვს აჭამო, დროა და გავდივართ მერე". თვალები გავახილე. მარცხენა მხარეს სისველე ვიგრძენი. ...ჯანდაბა, რძეს გამოუჟონავს. ჰო, მართლა ჭამის დროა. დედობის დროა. ცოლობის დროა. სტუმრად წასვლის დროა. როლების დროა...

გზად, მანქანის მარჯვენა მხრიდან გავქცეროდი მოძრაობას და მეღიმებოდა-  ჩემი სინამდვილე პატარა ნეონის ბურთად შეკრულიყო ჭიპთან და ტრიალებდა.

"Птица зари"

Птица зари (Bird of a dawn) 09.09.2008

მე შემიყვარდა კომპიუტერული ვირუსი, რომელმაც ლიბიდო გამიცოცხლა.
და თითქმის ყოველ დღე სექსი მაქვს ჩემივე უცხოვრები ნარჩენების პროექციასთან.
უცხოვრები ნარჩენების, რომლებსაც ნაცხოვრებმა ყოველდღიურობებმა აბორტები გაუკეთეს ჩანასახშივე.
და ახლა, შემთხვევით შემოღწულ ვირუსს საშვილოსნოს ყელით ვიკრავ.

გენიალურია.

შიშის კვირეულს

ძაან კეთილი ხალხი ცხოვრობს პლანეტა დედამიწაზე-  ემპათიით აღვსილნი, დედამიწური კეთილდღეობის მოწინააღმდეგენი მაგრამ სამოთხის დამპროექტებელნი.


ცუდი ხალხიც ცხოვრობს დედამიწაზე. ეგენი უმცირესობებია- დედამიწური კეთილდღეობის მომხრენი და გამომდინარე აქედან ამორალურნი, საკუთარი ნების ამღიარებელნი და სხვისი ნების პატივისმცემელნი მაგრამ სამოთხე-ჯოჯოხეთური დაპირისპირების არ მოშიშენი.


კარგი ხალხი უთოსავით არი- გამოგონილია იმისთვის, რომ გაცხელდეს და გაასწოროს ბუნებრივად გაჩენილი ნაკეცები (უსწორების მასწორებელი), რომ მასაში გარეული მის ესთეტიკას არ არღვევდე. მასში გაურეველს კი კისერიც გიტეხია.


კარგი ხალხის გაუცნობიერებელი მიზანი გამრავლებაა. ან როგორ არ უნდა იყოს- ეჯაკულაციის დროს მოკვდავი სპერმების ნაცვლად მირიან მეფეებს, შუშანიკებს, რუსთაველებს, ანუ სამოთხისეული ცხოვრების სახელმძღვანელოებს ასხამს.


რა გასაკვირია, რომ ასეთი სახელმძღვანელოებით ნაკვებ თაობებს ცუდ ხალხზე გული შესტკივა; რომ აგრესიაშიც გადასდით ცუდი ხალხის არატრადიციული სექსუალური ორიენტაცია, მათი აბორტების კეთება, მათი მარიხუანას თრიფებით ნაწერი ფოლკი. ცუდი ხალხის სიმშვიდე და თავისუფლებისთვის სიცოცხლე იმდენად მიუღებელია, რომ კარგ ხალხს მათი მოკვლაც შეუძლია.  ...არა, მთლად ასეც არ არის. იმდენად, რამდენადაც მხოლოდ წინა მხარეს შეღებილ ფასადებთან არ გამოვა ცუდი ხალხი და კარგ ხალხში შერევას არ ეცდება, შეუძლიათ იცოცხლონ; ...თავისთვის, ჩუმად.


მე კიდევ, როგორც გამვლელს, მიკვირს- როგორ გაჩნდა დედამიწაზე ეს ცუდი ხალხი? ამ ტოტალური კონტროლის და შიშის ქვეშ ცხოვრების რომელ ეტაპზე დაკარგა შიშის გრძნობა, გამოვიდა გარეთ და გადაწყვიტა, რომ ბედნიერება კარგია?!

არაფხიზელი (f)არტი.

სოკოები შარავანდედად.

მე ვარ სოფიკო და ვერ ვებრძვი სიმსივნეს

მე ვარ აზიელი სოფიკო და ვცხოვრობ ამერიკაში. ვეწევი პაპიროსს და კაი ცხოვრების პროპაგანდას. ...მარიჰუანასაც ვეწევი, "ტკივილგამაყუჩებელ"შიცაც ვარ შიგა და შიგ.

იმ ჩემ "ევროპის ქვეყნებს შორის ყველაზე მაგარ" აზიაში მანანას* მიკლავენ. ...მკერდის სიმსივნით. მკერდის სიმსივნით როგორ გიკლავენო- შემეკითხებიან პატრიოტი აზიელები.  მეც მიკვირს. მკერდის სიმსივნით როგორ უნდა მომიკლან ვინმე, როცა ამ დაავადების წინააღმდეგ შენთან ერთად საბრძოლველად მტრებიც შემოგიერთდებიან ...მარა აზიის "საზღვარგარეთში" ხდება ეგ თურმე მარტო, რაღა თქმა უნდა. აზიაში კიდევ აზიის ლიდერი უწყვეტს მანანას გაიკეთებს თუ არა, სულ მცირე, ოპერაციას. აგერ გადაუწყვიტა კიდევაც გუშინ წინ, ოპოზიციონერი ხარო. რა ბრძანებაა ბატონოო, მანანამ, შენ ზევითა ხარ, მე ქვევით, ან ოპოზიციონერობა რას ნიშნავს ან ჩემი დილის ლოცვის რიტუალი ამ შემთხვევაშიო, - და მარჯვენა ძუძუდან წასული მეტასტაზები ხელით დაიჭირა.

მე კიდევ აზიელი სოფიკო ვარ; მანანას აქედან ვესტერნ იუნიონით დახმარების გამო რუსის სუკაც მიწოდეს ერთხელ. თუ ვერ გაიგე რატომ, არა უშავს, სტერეოტიპია ეგეთი. მაგას ხო მარტო მე ვერ შევცვლი?! ვერა! ჰოდა კიდე კაი ხანი არ დავანებებ მოწევას და წამლების ყლაპვას თავს.







*მანანა- ჩემი მეორე დედა, ჩემ უახლოეს მეგობარ ხათოზე მაგარი მეგობარი, საშინლად განათლებული და უაზროდ ლამაზი ქალი. არ აქვს ძვირფასი სამკაულები გასაყიდად და  3 კვირის წინ აღმოჩენილი სურპრიზის სასწრაფოდ ძუძუდან ამოსაჭრელად. ვერ იტანს ხათოს სველი თმებით გარეთ გასვლას და ჩემ მოკლე, "გოიმურ" შორტებს. მეუბნება, რომ ყველაფერი კარგად იქნება და დავეტიო აქ, სადაც ვარ. 

უბრალო fuckტები

ქვემოთ ნახსენებ სა(თამა)შოს ერთ ღილაკიანი ჯოისტიკი აქვს- ოცნებების და ფანტაზიების ჩამრთველ-გამომრთველი, რომელიც ასევე აკონტროლებს ამ ფანტაზიების სლაიდებს ქუთუთოების მონიტორზე.

ჩემი ორი წარბი ერთმანეთისკენ დაგეშილი სპერმებივით მიიკლაკნება.

განვითარებადი ქვეყნების დისტროფიკი გოგოები მათთვის ხელსაყრელი კუთხიდან გადაღებულ ფოტოებს/ვიდეოებს აცმევენ ანკესზე და უშვებენ ფეისბუკის ტყლაპოში. დაჭერილ თავკომბალებს (იშვიათ შემთხვევაში ღლავებს) ხსნიან და "ლაიკებად" ახმობენ ბუხრის თავზე. ...სჭირდებათ, აბა სარკეს მტვერი ადევს, სარკე არ სწყალობთ.

იგივე ქვეყნების ელიტარული მსუქანი "ლუზერები" კიდევ ჰუმანიტარული დახმარებით ჩასულ კაცებს მიჰყვებიან ცოლად, აჩენენ 2-3 ბავშვს და თითს უქნევენ ქვეყანას. (ქვეყანაც მათ შენატრის!)

ჰუმანიტარული მისიის შემსრულებელ "ექსპერტებს" კი მარჯვენა ყურთან ხრახნიანი სახელური აქვთ და თითო გაცვლილ სიტყვაში, სახელურის ტრიალით, სიტყვების ნაცვლად დოლარები გადმოსდით ტუჩებიდან. რაღა თქმა უნდა მისიის ქვეყნებიდან წაღებული დოლარები "კეთილისმყოფელ" ქვეყნებში იხარჯება.

ყოველ ღამით სახლში დაბრუნებული, პროექტორთავა გოგო ვხდები და როგორც სავსე საშარდე ბუშტს, კედელზე ვცლი დღის ნაგავს.


( ციკლიდან ანიმაცია/კომიქსები)

ეს არ არის ბლოგი

ვერც ვერასოდეს ვიქნებოდი ბლოგერი.
გუშინ გადავხედე პოსტებს და თითქმის ყველა პოსტი სუიციდური წერილია, ჰორმონებით მართული.
მე რომ მკითხოთ, ცუდი არ არის. მირჩევნია რამდენიმე მოაზროვნე ადამიანმა დამაფასოს (თუნდაც ჩემი "მოღვაწეობის" შემდეგ), ვიდრე ზომბების ფარა მეხვიოს გარს და მათ საზოგადოებაში თავის მოსაწონებლად ვირჯებოდე.
ეს პოსტიც რომ რეალურად სუიციდური წერილი იყოს, მე როგორც ავტორს, 2 რამეზე დამწყდებოდა გული:
1. ჩემი მშობლები აღმოაჩენენ აქაურობას. და გული დამწყდებოდა, რომ ასეთ შვილს არ იცნობდნენ. მართალია 16 წლიდან სულ წასული ვარ, ვმოგზაურობ სივრცეში, კულტურებში და ადამიანებში, წელიწადში ალბათ ორჯერ ვნახულობ დედას და მამას, მაგრამ აქ აღმოჩენილ სურპრიზებს მაინც არ ამართლებს 10 წლიანი არ ყოფნა.
2. არანაირი ჩანაწერები არ არსებობს ჩემი მოგზაურობების.

თუ ოდესმე ბლოგის ავტორი ვიქნები, მე აუცილებლად მოვყვები ჩემს მოგზაურობებზე, რომლის მიზეზებიც ფოტოების გადაღება, ტურისტული სანახაობების შემოვლა და დაბრუნების შემდეგ სოციალურ ქსელებში აწეული რეიტინგი არასოდეს ყოფილა.

მაგრამ მანამდე, this is not a pipe.

ამბავი იმისა, თუ როგორ იხსნა ბეტმენის ძმაკაცმა დედამიწა

ტკივილი არი ზომბირების ძალიან ძლიერი ფუნდამენტი. ისევე როგორც ოცნებები; ისევე როგორც ნაყინი ანგინიანი ბავშვისთვის- სიზმარშიც რომ საშინლად უნდა და მეტზე რომ ვერაფერზე ფიქრობს. მაგრამ ტკივილისგან განსხვავებით ოცნების და სურვილის უგულებელყოფას სწავლობ, ან ხდები ბუდისტი.

5 დღის განმავლობაში დამამონა კბილის ტკივილმა: პირველი 2 დღე აბუჩად ვიგდე, გაძლებას და ვეიდერის ძალებს ვტესტავდი ჩემში, მესამე დღეს პანიკის ნიშნები დამეტყო, ბოლო 2 დღე კიდევ რაციონალურად აზროვნების უნარი წამერთვა და იარაღი რომ მქონოდა (რაც, სადაც ვცხოვრობ სავსებით ლეგალურია) ფეხით მივიდოდი შაბათ კვირას დაკეტილ კლინიკებში და რამდენიმეოდე ტყვიას დავახლიდი კარზე. ასევე გულუხვი ვიქნებოდი სუპების მწარმოებელი კომპანიების მიმართ- საშინელი ტალახი რომ მასვეს ამ ხნის განმავლობაში (ღეჭვა არ შემეძლო), სადაზღვევო სისტემის მიმართ- უთვალავი დოლარები რომ სჭირდება დაუზღვევლად და საშინლად ბიუროკრატიული პროცესი როა დაზღვევით, და საერთოდ, მთლიანად სამყაროს მიმართ- ასეთ ტანჯვაში მყოფ ადამიანებს რომ პაციენტებს უწოდებენ და შემოსავლის წყაროები რომ ზუსტად ეს პაციენტები არიან.

 "ბლეკაუტი" დაემართა ტვინის იმ ნაწილებს, რომელიც ამ ტკივილთან და მის აღმოსაფხვრელ გზებთან არ იყო დაკავშირებული. ყველანაირ ახალ ინფორმაციას ვაკავშირებდი ტკივილთან, ყველანაირ წესრიგის თეორიაში ვხედავდი უდიდეს უსამართლობას, გარშემო ყველაფერი მეგონა ყალბი, რადგან არც ერთი მათგანი არ მიმსუბუქებდა ტკივილს.

ატლასს ვგავდი ის დღეები, ყბა გასიებულ, გაბოროტებულ პატარა ატლასს, რომელსაც იმ საშინელი ტკივილის გამო შეეძლო დედამიწა აეღო, აესროლა და იმ დედამიწით შეელეწა ღმერთების სარკმლები.

1 საათი გაგრძელდა ოპერაცია. ექიმმაც ზუსტად ეგ სცენარი დაინახა მგონი, თვალებში რომ ჩამხედა. მშვენივრად იცოდა ტკივილით მართვის თეორიის შესახებ და იფიქრა, მოდიო, ეს გოგონა არ იყოს რიგითი ჯარისქალი სისტემის წინააღმდეგო; თან ამერიკაში არ გვაწყობს ეგეთი სკანდალები- ანერვიულდებიან ბეტმენები და სუპერმენებიო.

და გამომიწერა ნარკატა. ...მსუბუქი ნარკატა. და დაუბრუნდნენ დედამიწას ნავთობის ჭაბურღილები, ავტომობილების მწარმოებელი კომპანიები, გენ. ლაბორატორიები, სამხედრო ძალები.  მე კიდევ ღრძილზე ნაკერებიანი, ტუჩზე სისხლ შემხმარი ვიჯექი სახლის შესასვლელ კართან და (ალბათ რამდენიმე საათით) ვუღიმოდი ჩემს ფეხებ ქვეშ თოვლის დნობას.

NyQuil

წუხელ
იმ ერთი აბის მიღების შემდეგ
მე გავუხიე დედას საშო და ვიშვი,
საბჭოეთში,
ჩემი ნების გარეშე.

წუხელ
მე ვიყავი ამირანი, ნარკო დილერის მეგობარი,
ბაისეპებიანი, 6 კუბიკიანი, 2 დიპლომიანი და მაინც ეისიდით ენაზე.
iPad 2-ანი, ტოიოტა პრაიუსიანი, მაგრამ ჯაჭვიანი მონა
და ინსტრუქციებით
(კოდორის ქედზე)
ვჭიმავდი ნიკოფსიას დარუბანდამდე.

და ძალიან დაღლილს, წუხელვე
ბებომ თავისი მორფინის დოზა გამიყო
და ჩვენ ღმერთებს მოდის სიახლეებს ვაცნობდით,
წვერის გაპარსვას ვურჩევდით-
ხილვების დროს უფრო ესთეტიკურიაო, ბებომ.
სიმსივნის სევდიან სექსუალურობასზე ვყვებოდით,
(რომ ბებოს ერთი ძუძუც კი ბევრი ქალის 2ს ჯობდა)
და გვეცოდებოდა ქალები,
კაცებიც.

წუხელ მე სარკეში პირველად დავინახე საკუთარი ტანი და დღეს ვიცი, რომ ლამაზი ვარ.

The Berg Sans Nipple - Ghost