Saturday, February 27, 2010

ცა მომენატრა.

რამდენი ხანია ცასთაც ახლოს აღარ ვყოფილვარ. ყველაზე ახლოს ცასთან 2007 წელს ვიყავი, 2007 წლის 7 ივლისს, ღრუბლებს რო ვსუნთქვადი მაშინ, პლანეტები ერთმანეთს ციმციმში რო ეჯიბრებოდნენ მაშინ; და მე რო ამ ყველაფერს შუა ღამისას ერთი დიდი გორაკიდან - მუხლამდე ბალახში ჩაწოლილი რო ვუყურებდი მაშინ. ზოგი ხალხი ხოლმე ცას რო უყურებს ღმერთზე ეფიქრება, ღმერთს ეძებს, ღმერთს ხატავს. ...მე კიდე სუ იმაზე მეფიქრება, ამ ღმერთზე ფიქრით და ხატვით სილამაზეების და გენიალურობების აღქმას როგორ ვიქრობთ დასაწყისშივე, რო თვალების/ყურების მიერ აკრეფილ კა-ეfს კანზე ხანჯლებად ამოსვლის უფლებას არ ვაძლევს. მორჩილება იმის მიმართ, რაც მასწავლეს, ახლის სწავლის სურვილს აჩლუნგებს.
ვერ დანახულის სიყვარული ყველაზე იოლი სიყვარულია (...და დამღუპველი). აბა, როგორ ფიქრობთ, რატო გიჟდებიან პატარა გოგოების ტვინები "თეთრ ცხენებზე და კიდე პრინცებზე"? იმიტო რო, როგორც უნდათ ისეთები არიან ეს პრინცები, რასაც უნდათ იმას უკეთებენ, როცა უნდათ მაშინ აქვთ სექსი. ძაან საყვარელია ეს ყველაფერი, იმიტომ რო არ არსებობს. კიდევ მინდა ვიოცნებო, იმიტომ რომ არ არსებობს. ოცნებას და რეალობას ვმიჯნავ ჩემი ოცნებით მიღებული 2გაზმით და ოჯახს ვანგრევ 30 წლის (ან უფრო პატარა) ასაკში. ...და ეს შემომსკდარი მასალა მედღაბნება ოცნებაზე.

რაც შეიძლება შორს უნდა რო ვიყო, რო გამაოცნებოს და ბედნიერად იყოს ამიტომ. ... მე კიდე არ ვარ ღმერთებისთვის და ოცნებებისთვის დაბადებული. მე იმ ბალახებით გაჭრილი თითიდან წამოსული სისხლის გემო მინდა რო გავიგო; თითებს შორის ღრუბლები მქონდეს და შეგროვებას ვცდილობდე ამაოდ; კოსმოსის სიდიდის გააზრება რო მე და ჩემ გორაკს გვაპატარავებს, მაგ გრძნობით გამოწვეული პატარა ხანჯლების ტალღა მინდა კანზე.

თვის სიტყვა: მიწა.