ხო იცი ძაან რო გეფსია და რო შეიკავებ და მერე ერთბაშად რო მოფსავ?!

ააააააააააააააააააააააააააააააააააჰჰჰჰჰჰჰჰჰჰჰჰჰჰჰჰჰჰჰჰჰჰჰჰჰჰჰჰჰჰჰჰჰჰჰ.

კოსმოსი არ მყოფნის

იდეები ამოიწურა

ასეთ დროს რას აკეთებენ ხოლმე?

ჰო, აი მაგას.
დამანებოს რა ამ იდეამ თავი! მაინც არა ვარ გამკეთებელი... დეპრესია მაცოცხლებს. ... რაღა დროს ჩემი დეპრესია იყო არადა.
ეს ბლოგიც იმიტომ მაქვს რომ მხატვარი არა ვარ. აზრებს ვჯღაბნი. ვერაფერს ვალაგებ, არ არის ჩემი საქმე დალაგება. ვგიჟდები დამლაგებლებზე ამიტომ.
ეგზისტენციალიზმმა ამირჩია.
ბლინ!
რატომ შემიყვარდა?! ასე მხოლოდ ერთხელ მახსოვს ჩემი თავი და იმას 5 ჭრელი წელიწადი მოჰყვა მერე. აზრები სიზმრებს მიკონტროლებენ ...და მაინც თავს ნებას ვაძლევ და ფერადი ცარცებით ვხატავ ტვინის კიდეზე კაცის სახეს. და მინდა, ვინც ელემენტარულად მაინც ესალმება და მზერა მიაქვს, თვალები დავჩიჩქნო.
იცი რისი მეშინია? აი ამ ყველაფრის ნებას თავს იმიტომ ვაძლევ რომ ის აკვიატებული აზრი არ გადმოვიყვანო რეალობაში.

მაშიმშილებს. მე ჩემთვის მივდივარ რაღაც დიდისკენ და გზას მიღობავს, გზაზე ნამცეცებს მიყრის, რომლებმაც მერე უნდა მომწამლოს.
უკვე აღარ მეცინება, მარაზმია, მორჩი რა!