გუშინ გადავხედე პოსტებს და თითქმის ყველა პოსტი სუიციდური წერილია, ჰორმონებით მართული.
მე რომ მკითხოთ, ცუდი არ არის. მირჩევნია რამდენიმე მოაზროვნე ადამიანმა დამაფასოს (თუნდაც ჩემი "მოღვაწეობის" შემდეგ), ვიდრე ზომბების ფარა მეხვიოს გარს და მათ საზოგადოებაში თავის მოსაწონებლად ვირჯებოდე.
ეს პოსტიც რომ რეალურად სუიციდური წერილი იყოს, მე როგორც ავტორს, 2 რამეზე დამწყდებოდა გული:
1. ჩემი მშობლები აღმოაჩენენ აქაურობას. და გული დამწყდებოდა, რომ ასეთ შვილს არ იცნობდნენ. მართალია 16 წლიდან სულ წასული ვარ, ვმოგზაურობ სივრცეში, კულტურებში და ადამიანებში, წელიწადში ალბათ ორჯერ ვნახულობ დედას და მამას, მაგრამ აქ აღმოჩენილ სურპრიზებს მაინც არ ამართლებს 10 წლიანი არ ყოფნა.
2. არანაირი ჩანაწერები არ არსებობს ჩემი მოგზაურობების.
თუ ოდესმე ბლოგის ავტორი ვიქნები, მე აუცილებლად მოვყვები ჩემს მოგზაურობებზე, რომლის მიზეზებიც ფოტოების გადაღება, ტურისტული სანახაობების შემოვლა და დაბრუნების შემდეგ სოციალურ ქსელებში აწეული რეიტინგი არასოდეს ყოფილა.
მაგრამ მანამდე, this is not a pipe.
