ჩვენი დროის ეროვნული ოვერდოზა

წუხელ,
იმ დოზის შემდეგ
მე სხეულზე კონტროლი დავკარგე, გონებას თეთრი ნისლი გადაეკრა
და გავხდი რიგითი ჯარისქალი.

წუხელ,
მე უხილავმა ძალამ ჩამირეცხა 26 წლის ნაგროვები საკუთარი, საღი აზრები
და მათი ადგილი შემივსო საუკუნეების განმავლობაში მომხდარი ბოროტების სცენებით, ...ადამიანების მიერ ადამიანების მიმართ ნაკეთები ბოროტების. და ნისლ გადაკრული გონება შოკურ რეჟიმში გადაიყვანა, თითქოს იმ საუკუნეების შემდეგ პირველად მანახა შუქი.

და წუხელ,
მე უხილავი ძალის სუბიექტური მიზნებისთვის გავხდი სხეული და მზად ვიყავი საუკუნოვანი უსამართლობებისთვის მოწინააღმდეგე აზრი, ან საერთოდ, აზრი მომეკლა.
გარეთ გავედი და ჩემნაირმა სხვა ათასობით ანტი რელიგიურ/პოლიტიკური სხეულების დანახვამ ძალა მომცა.

წუხელ,
წამით თვალების გახელა ვცადე (უხილავი ძალის დასანახად), მაგრამ დანაშაულად ჩამითვლიდნენ
და ისევ მასას მივყევი.

რადგან წუხელ მე ვიყავი ჯარისქალი და კუნთებით ვასრულებდი (უხილავი) ძალით დაკისრებულ მოვალეობას. შეჩერების უფლებას ბოროტების სცენები არ მომცემდნენ, რომლებიც სპირალივით მეხვეოდნენ მოგრძო ტვინზე და ქუთუთოების ქვეშ წამის მეასედებში მოკლული-ნაწამები ადამიანების სახეებს ანახლებდნენ.

 ...წუხელ არ გათენებულა.

Фёдор, родной мой!

"[я]Сам себе приключения выдумывал и жизнь сочинял, чтоб хоть как-нибудь да пожить. Сколько раз мне случалось — ну, хоть, например, обижаться, так, не из-за чего, нарочно; и ведь сам знаешь, бывало, что не из-за чего обиделся, напустил на себя, но до того себя доведешь, что под конец, право, и в самом деле обидишься. Меня как-то всю жизнь тянуло такие штуки выкидывать, так что уж я стал под конец и в себе не властен. Другой раз влюбиться насильно захотел, даже два раза. Страдал ведь, господа, уверяю вас. В глубине-то души не верится, что страдаешь, насмешка шевелится, а все-таки страдаю, да еще настоящим, заправским образом; ревную, из себя выхожу... И все от скуки, господа, все от скуки."