არაფხიზელი (f)არტი.

სოკოები შარავანდედად.

მე ვარ სოფიკო და ვერ ვებრძვი სიმსივნეს

მე ვარ აზიელი სოფიკო და ვცხოვრობ ამერიკაში. ვეწევი პაპიროსს და კაი ცხოვრების პროპაგანდას. ...მარიჰუანასაც ვეწევი, "ტკივილგამაყუჩებელ"შიცაც ვარ შიგა და შიგ.

იმ ჩემ "ევროპის ქვეყნებს შორის ყველაზე მაგარ" აზიაში მანანას* მიკლავენ. ...მკერდის სიმსივნით. მკერდის სიმსივნით როგორ გიკლავენო- შემეკითხებიან პატრიოტი აზიელები.  მეც მიკვირს. მკერდის სიმსივნით როგორ უნდა მომიკლან ვინმე, როცა ამ დაავადების წინააღმდეგ შენთან ერთად საბრძოლველად მტრებიც შემოგიერთდებიან ...მარა აზიის "საზღვარგარეთში" ხდება ეგ თურმე მარტო, რაღა თქმა უნდა. აზიაში კიდევ აზიის ლიდერი უწყვეტს მანანას გაიკეთებს თუ არა, სულ მცირე, ოპერაციას. აგერ გადაუწყვიტა კიდევაც გუშინ წინ, ოპოზიციონერი ხარო. რა ბრძანებაა ბატონოო, მანანამ, შენ ზევითა ხარ, მე ქვევით, ან ოპოზიციონერობა რას ნიშნავს ან ჩემი დილის ლოცვის რიტუალი ამ შემთხვევაშიო, - და მარჯვენა ძუძუდან წასული მეტასტაზები ხელით დაიჭირა.

მე კიდევ აზიელი სოფიკო ვარ; მანანას აქედან ვესტერნ იუნიონით დახმარების გამო რუსის სუკაც მიწოდეს ერთხელ. თუ ვერ გაიგე რატომ, არა უშავს, სტერეოტიპია ეგეთი. მაგას ხო მარტო მე ვერ შევცვლი?! ვერა! ჰოდა კიდე კაი ხანი არ დავანებებ მოწევას და წამლების ყლაპვას თავს.







*მანანა- ჩემი მეორე დედა, ჩემ უახლოეს მეგობარ ხათოზე მაგარი მეგობარი, საშინლად განათლებული და უაზროდ ლამაზი ქალი. არ აქვს ძვირფასი სამკაულები გასაყიდად და  3 კვირის წინ აღმოჩენილი სურპრიზის სასწრაფოდ ძუძუდან ამოსაჭრელად. ვერ იტანს ხათოს სველი თმებით გარეთ გასვლას და ჩემ მოკლე, "გოიმურ" შორტებს. მეუბნება, რომ ყველაფერი კარგად იქნება და დავეტიო აქ, სადაც ვარ. 

უბრალო fuckტები

ქვემოთ ნახსენებ სა(თამა)შოს ერთ ღილაკიანი ჯოისტიკი აქვს- ოცნებების და ფანტაზიების ჩამრთველ-გამომრთველი, რომელიც ასევე აკონტროლებს ამ ფანტაზიების სლაიდებს ქუთუთოების მონიტორზე.

ჩემი ორი წარბი ერთმანეთისკენ დაგეშილი სპერმებივით მიიკლაკნება.

განვითარებადი ქვეყნების დისტროფიკი გოგოები მათთვის ხელსაყრელი კუთხიდან გადაღებულ ფოტოებს/ვიდეოებს აცმევენ ანკესზე და უშვებენ ფეისბუკის ტყლაპოში. დაჭერილ თავკომბალებს (იშვიათ შემთხვევაში ღლავებს) ხსნიან და "ლაიკებად" ახმობენ ბუხრის თავზე. ...სჭირდებათ, აბა სარკეს მტვერი ადევს, სარკე არ სწყალობთ.

იგივე ქვეყნების ელიტარული მსუქანი "ლუზერები" კიდევ ჰუმანიტარული დახმარებით ჩასულ კაცებს მიჰყვებიან ცოლად, აჩენენ 2-3 ბავშვს და თითს უქნევენ ქვეყანას. (ქვეყანაც მათ შენატრის!)

ჰუმანიტარული მისიის შემსრულებელ "ექსპერტებს" კი მარჯვენა ყურთან ხრახნიანი სახელური აქვთ და თითო გაცვლილ სიტყვაში, სახელურის ტრიალით, სიტყვების ნაცვლად დოლარები გადმოსდით ტუჩებიდან. რაღა თქმა უნდა მისიის ქვეყნებიდან წაღებული დოლარები "კეთილისმყოფელ" ქვეყნებში იხარჯება.

ყოველ ღამით სახლში დაბრუნებული, პროექტორთავა გოგო ვხდები და როგორც სავსე საშარდე ბუშტს, კედელზე ვცლი დღის ნაგავს.


( ციკლიდან ანიმაცია/კომიქსები)

ეს არ არის ბლოგი

ვერც ვერასოდეს ვიქნებოდი ბლოგერი.
გუშინ გადავხედე პოსტებს და თითქმის ყველა პოსტი სუიციდური წერილია, ჰორმონებით მართული.
მე რომ მკითხოთ, ცუდი არ არის. მირჩევნია რამდენიმე მოაზროვნე ადამიანმა დამაფასოს (თუნდაც ჩემი "მოღვაწეობის" შემდეგ), ვიდრე ზომბების ფარა მეხვიოს გარს და მათ საზოგადოებაში თავის მოსაწონებლად ვირჯებოდე.
ეს პოსტიც რომ რეალურად სუიციდური წერილი იყოს, მე როგორც ავტორს, 2 რამეზე დამწყდებოდა გული:
1. ჩემი მშობლები აღმოაჩენენ აქაურობას. და გული დამწყდებოდა, რომ ასეთ შვილს არ იცნობდნენ. მართალია 16 წლიდან სულ წასული ვარ, ვმოგზაურობ სივრცეში, კულტურებში და ადამიანებში, წელიწადში ალბათ ორჯერ ვნახულობ დედას და მამას, მაგრამ აქ აღმოჩენილ სურპრიზებს მაინც არ ამართლებს 10 წლიანი არ ყოფნა.
2. არანაირი ჩანაწერები არ არსებობს ჩემი მოგზაურობების.

თუ ოდესმე ბლოგის ავტორი ვიქნები, მე აუცილებლად მოვყვები ჩემს მოგზაურობებზე, რომლის მიზეზებიც ფოტოების გადაღება, ტურისტული სანახაობების შემოვლა და დაბრუნების შემდეგ სოციალურ ქსელებში აწეული რეიტინგი არასოდეს ყოფილა.

მაგრამ მანამდე, this is not a pipe.

ამბავი იმისა, თუ როგორ იხსნა ბეტმენის ძმაკაცმა დედამიწა

ტკივილი არი ზომბირების ძალიან ძლიერი ფუნდამენტი. ისევე როგორც ოცნებები; ისევე როგორც ნაყინი ანგინიანი ბავშვისთვის- სიზმარშიც რომ საშინლად უნდა და მეტზე რომ ვერაფერზე ფიქრობს. მაგრამ ტკივილისგან განსხვავებით ოცნების და სურვილის უგულებელყოფას სწავლობ, ან ხდები ბუდისტი.

5 დღის განმავლობაში დამამონა კბილის ტკივილმა: პირველი 2 დღე აბუჩად ვიგდე, გაძლებას და ვეიდერის ძალებს ვტესტავდი ჩემში, მესამე დღეს პანიკის ნიშნები დამეტყო, ბოლო 2 დღე კიდევ რაციონალურად აზროვნების უნარი წამერთვა და იარაღი რომ მქონოდა (რაც, სადაც ვცხოვრობ სავსებით ლეგალურია) ფეხით მივიდოდი შაბათ კვირას დაკეტილ კლინიკებში და რამდენიმეოდე ტყვიას დავახლიდი კარზე. ასევე გულუხვი ვიქნებოდი სუპების მწარმოებელი კომპანიების მიმართ- საშინელი ტალახი რომ მასვეს ამ ხნის განმავლობაში (ღეჭვა არ შემეძლო), სადაზღვევო სისტემის მიმართ- უთვალავი დოლარები რომ სჭირდება დაუზღვევლად და საშინლად ბიუროკრატიული პროცესი როა დაზღვევით, და საერთოდ, მთლიანად სამყაროს მიმართ- ასეთ ტანჯვაში მყოფ ადამიანებს რომ პაციენტებს უწოდებენ და შემოსავლის წყაროები რომ ზუსტად ეს პაციენტები არიან.

 "ბლეკაუტი" დაემართა ტვინის იმ ნაწილებს, რომელიც ამ ტკივილთან და მის აღმოსაფხვრელ გზებთან არ იყო დაკავშირებული. ყველანაირ ახალ ინფორმაციას ვაკავშირებდი ტკივილთან, ყველანაირ წესრიგის თეორიაში ვხედავდი უდიდეს უსამართლობას, გარშემო ყველაფერი მეგონა ყალბი, რადგან არც ერთი მათგანი არ მიმსუბუქებდა ტკივილს.

ატლასს ვგავდი ის დღეები, ყბა გასიებულ, გაბოროტებულ პატარა ატლასს, რომელსაც იმ საშინელი ტკივილის გამო შეეძლო დედამიწა აეღო, აესროლა და იმ დედამიწით შეელეწა ღმერთების სარკმლები.

1 საათი გაგრძელდა ოპერაცია. ექიმმაც ზუსტად ეგ სცენარი დაინახა მგონი, თვალებში რომ ჩამხედა. მშვენივრად იცოდა ტკივილით მართვის თეორიის შესახებ და იფიქრა, მოდიო, ეს გოგონა არ იყოს რიგითი ჯარისქალი სისტემის წინააღმდეგო; თან ამერიკაში არ გვაწყობს ეგეთი სკანდალები- ანერვიულდებიან ბეტმენები და სუპერმენებიო.

და გამომიწერა ნარკატა. ...მსუბუქი ნარკატა. და დაუბრუნდნენ დედამიწას ნავთობის ჭაბურღილები, ავტომობილების მწარმოებელი კომპანიები, გენ. ლაბორატორიები, სამხედრო ძალები.  მე კიდევ ღრძილზე ნაკერებიანი, ტუჩზე სისხლ შემხმარი ვიჯექი სახლის შესასვლელ კართან და (ალბათ რამდენიმე საათით) ვუღიმოდი ჩემს ფეხებ ქვეშ თოვლის დნობას.

NyQuil

წუხელ
იმ ერთი აბის მიღების შემდეგ
მე გავუხიე დედას საშო და ვიშვი,
საბჭოეთში,
ჩემი ნების გარეშე.

წუხელ
მე ვიყავი ამირანი, ნარკო დილერის მეგობარი,
ბაისეპებიანი, 6 კუბიკიანი, 2 დიპლომიანი და მაინც ეისიდით ენაზე.
iPad 2-ანი, ტოიოტა პრაიუსიანი, მაგრამ ჯაჭვიანი მონა
და ინსტრუქციებით
(კოდორის ქედზე)
ვჭიმავდი ნიკოფსიას დარუბანდამდე.

და ძალიან დაღლილს, წუხელვე
ბებომ თავისი მორფინის დოზა გამიყო
და ჩვენ ღმერთებს მოდის სიახლეებს ვაცნობდით,
წვერის გაპარსვას ვურჩევდით-
ხილვების დროს უფრო ესთეტიკურიაო, ბებომ.
სიმსივნის სევდიან სექსუალურობასზე ვყვებოდით,
(რომ ბებოს ერთი ძუძუც კი ბევრი ქალის 2ს ჯობდა)
და გვეცოდებოდა ქალები,
კაცებიც.

წუხელ მე სარკეში პირველად დავინახე საკუთარი ტანი და დღეს ვიცი, რომ ლამაზი ვარ.

The Berg Sans Nipple - Ghost

Praying undone

ციკლიდან: (f)Art, ანუ არაფხიზელი ზმანებები, ანუ იუდა, მიშველე!

ხელოვნება (იგივე ხელოვნურობა, იგივე (f)Art) ერთად ერთი გამართლებაა ფხიზელი ყოფნის. 21 საუკუნის უბრალო მოქალაქეებმაც უკვე გაიგეს ამის შესახებ და ელემენტარული დიალოგის დროსაც ხელოვნებასთან გაქვს საქმე.

სულ სხვა საქმეა არაფხიზელი მდგომარეობა, თრიფები ღმერთებზე და კურდღლების ხელმძღვანელობა ლაბირინთებში, სიზმრები წარსულ ცხოვრებაზე და შიზოფრენიული ხილვები მომავალზე, ფრიგიდული ფანტაზიები და ფოტოშოპის უნიჭო გამოყენება.

ჩემი მინიმალისტური ხელოვნება და დღის ობსერვაცია: ალისა ჩემი ძმაკაცია.

ეს საქართველოა, ანუ რევოლუციები და ნახევრად რევოლუციები ჩემს გარეშე

2011 წლის მაისის დემონსტრაციებმა თბილისში ბევრ ბლოგერს გაუხსნა მუზა. ჩემთვის განსაკუთრებულად რთულია ამ თემაზე რამის წერა ახლა, როცა ასე შორს ვარ თბილისიდან. მაგრამ მაინც…

2003 წელს რომ რევოლუცია მოხდა, ამერიკაში ვიყავი და CNN-ით ვუყურებდი მომხდარ ამბებს. 1 წლის შემდეგ თბილისში მიმავალს იმედი მქონდა უკეთეს საქართველოში დაბრუნების. დაბრუნებიდან 1 კვირაში საშინელი დეპრესია დამეწყო. მეზიზღებოდა უნივერსიტეტის დაცვა, რომელიც რატომღაც ფოიეში ძირს დაჯდომას მიკრძალავდა; სმუქანი ქალი ავტობუსში, არც რომ შემომხედავდა და ისე მადებდა სქელ, სუნიან უკანალს თავზე; დეპრესიული საკანცელარიო ნივთების გამყიდველი, რომელიც ყურადრებას არასდროს აქცევდა კლიენტებს და ვერ ხვდებოდა მადლობას რატომ უხდიდი ბოლოს; საბჭოთა წიგნები ბიბლიოთეკაში; გაბღენძილი ლექტორები- “ჩვენ უკვე დემოკრატიაში ვცხოვრობთ- სტუდენტმა თვითონ უნდა მოინდომოს” მიდგომებით. ყველაზე მეტად მთრგუნევდა ჩემი მეგობრების დამოკიდებულება. არავის მოსწონდა ირგვლივ რაც ხდებოდა, ყველა ფიქრობდა რომ ნეხვში ვცხოვრობთ და ერთად ერთი რასაც აკეთებდნენ ამაზე მხოლოდ წუწუნი იყო. ხშირად დამცინოდნენ კიდევაც იმის გამო, რომ რევოლუციას რბილ სავარძელში მოკალათებული ვუყურებდი შორიდან და სათანადოდ ვერ ვაფასებდი სიტუაციებს. თითქმის ყოველთვის დიდ კედელს აღმართავნდნენ ხოლმე სიტყვებით “ახლა საქართველოში ხარ. ეს საქართველოა”. “ეს საქართველოა” იქცა ცხოვრების სტილად, “ეს საქართველოა”-ს გამო გაჩდნენ გოიმები, რბილი “ლ”-ები; მოემატა ძალა უფლება სამთავრობო უწყებებს; საშემოსავლო გადასახადი 20%-ს აღწევს და გადამხდელს პირებს არანაირი როლი არა აქვთ მის დახარჯვაში; არ არსებობს სიტყვის თავისუფლების, ინფორმაციის გამჭვირვალობის, სამოქალაქო როლის სწორი დეფინიციები; გაჩნდა სოციალური მედია, რომელიც wordpress, blogger, facebook-ის ჰელპ დესკია მხოლოდ ან უკეთეს შემთვევაში “გაქაჩვის” გზა. სამსახურს ნაცნობ-ნათესავების გარეშე ვერ იწყებ, ან თუ იწყებ უნდა დაუნაცნობ-დაუნათესავდე თანამშრომლებს, სხვა გვარად ცუდად მუშაობ. ამ ყველაფერს ხედავ, გაწუხებს, მაგრამ ვერაფერს აკეთებ, იმიტომ, რომ “ეს საქართველოა”.

25-26 მაისის პროტესტებიც “ეს საქართველოა”-ს ერთგვარი გავრცობაა. ქუჩაში გამოჰყავთ ათასობით ადამიანი- ამ ქვეყანაში არსებული სიტუაციის მიმართ პროტესტის სხვა გზა არ ჭრისო (ან არ ვიცითო), “ეს საქართველოაო”. ისე დაემთხვა, რომ ახლაც ამერიკაში ვარ და მეტ-ნაკლებად ობიექტური მედიის საშუალებით ვადევნებ თვალ-ყურს თბილისის ამბებს. თუმცა ამჯერად თავს დამნაშავედ არ ვგრძნობ. გულახდილად რომ ვთქვა, არც მაშინ გავიდოდი გარეთ და დაგროვებულ პროტესტის გრძნობას ქუჩაში ყვირლით არ გამოვხატავდი. მე არ მჯერა 1 დღეში აშენებული დემოკრატიის ან გაზრდილი სამუშაო ადგილების ან ბრახ! ვუალა! “social policy” გაჩნდა უცებ. არც იმის სისწორის მჯერა, გადმონაშთ მენტალიტეტებს რომ ტანკებით იშორებენ თავიდან და 2 დღის შემდეგ “პოულობენ” გვამებს. მაგრამ ვიცი, ამაზე ქუჩაში ყვირილი, (როგორც უკვე ამდენჯერ ვნახეთ) ტანკებს უკან არ დააბრუნებს და სანატრელ ქვეყანაში მეორე დღეს არ გაგვაღვიძებს. სჯობს ერთი სანთელი დაანთო, ვიდრე განუწყვეტლივ აძაგებდე ბნელსო, კონფუცმა თქვა, თუ არ ვცდები. ვარდების რევოლუციის შემდეგ, ირგვლივ სიტუაციის მიმართ ზიზღმა და გაჩენილმა პროტესტის გრძნობებმა ფანატიკოსად მაქცია მგონი. ისეთ ორგანიზაციებში ვიწყებდი სამსახურები, რომლებსაც ამ პროტესტებით გატენილი გონებით ვემხრობოდი და რაღაც დოზით გზა იყო გამოხატვის (არა, სამსახური არასოდეს ყოფილა შემოსავლის წყაროსთვის ჩემი დროის დახარჯვა. იმედი მაქვს არც არასოდეს იქნება).  რამდენიმე წელი მივუძღვენი ძნელად მისადგომი სოფლების, დევნილი მოსახლეობის, რეგიონებში მცირე ბიზნესის მფლობელების, არ არსებული საჯარო ინფორმაციის  შექმნის პრობლემა-პერსპექტივების გარეთ გამოტანას. ზოგი გამოვიდა, ზოგი ვერ. ძალიან ბევრი ამ დახარჯულ წლებზეც სკეპტიკურად მელაპარაკება და ქუჩაში გამოხატული ერთჯერადი პროტესტი უფრო ადეკვატური მიაჩნია. ბევრი დაბრმავებულია მასიური სისხლიანი ვიდეო/ფოტოებით, რომლებსაც გამოზოგილი დოზებით ავრცელებს ქართული მედია, და ზიზღი ისევ “ეს საქართველოა”ში აბრუნებს. მათ როცა რამე არ მოსწონთ, არ ჩუმდებიან. ჩვენ კიდევ, ფანატიკოსები, როცა რამე არ მოგვწონს, ვჩუმდებით და ვცდილობთ ვაკეთოთ- მერე რა რომ საქართველოა.

ის ვიღაც ქალის და კაცის შვილია, ბავშვობაში ერთი, ვიღაც ქალის და კაცის შვილი უყვარდა, ვიღაც ქალის და კაცის შვილებთან ერთად თამაშობდა, სწავლობდა, ტრადიციებისამებრ ერთობოდა. ...ტრადიციებისამებრ, "მთვარეული" დაარქვეს (ასეთ დიაგნოზებს ალბათ მუცლის ღრუს ხელით გასინჯვით ადგენენ), შესაბამისად ფსიქიატრიულში მიყავს ტრადიციულ ვიღაც ქალს და კაცს, ცრემლიანი ემშვიდობება, მათი შვილი ხომ ყველას არ გაქვს, რატომ დასაჯა ღმერთმა ასე?! თუმცა გული მშვიდად აქვთ, აქ მისთვის უკეთესია.

ვიღაც ქალის და კაცის შვილის დიაგნოზი აქ სულ არ აინტერესებთ. ის გიჟია. დიდად არც იმას აქვს მნიშვნელობა, რა ტემპერატურა იქნება მის ოთახში წელიწადის ამა თუ იმ დროს, არც იმას, კვირაში რამდენჯერ ჩაიცვამს სუფთა ტანსაცმელს ან დაწვება სუფთა საწოლში, ან საერთოდ თუ ექნება საწოლი, შენობიდან ხომ თითქმის არ გავა მაინც. ...არ გაუშვებენ. აქ ფიქრის საშუალებასაც არ მისცემენ, გიჟური აზრები აქვს, აფექტიც ექნება ალბათ აზრებს რომ აჰყვეს. სუპში ჩამბალ პურს აჭმევენ, ცივი შხაპი თუ უფრო არ აგიჟებს- ბანაობის საშუალებას აძლევენ, ჯადოსნურ აბს აყლაპებენ ყოველ დღე, რომ არავინ შეაწუხოს ზედმეტად და მოიბუზოს მისთვის განკუთვნილ ძალიან ძველ და ჭუჭყიან, მაგრამ საწოლში.

ხვალ დილით კორიდორში გავა. ვიღაც პატარა გოგო -ბიჭების ბაბუს გამოელაპარაკება და, თუ საშუალება მისცეს, ნარდსაც ეთამაშება. ვიღაც გოგო -ბიჭების ბაბუები, არავისი დედები და ბებოები, ნაპოლეონის მეგობრები და დამსახურებული არტისტები მისი მეგობრები არიან. მათი რეალობაც ერთ დღიანია, ჯადოსნურ აბამდე მოსწრებული რეალობა. ეს უბრალო ჯადოსნური აბი არ არის- ეს წამალი "მე გიჟი არა ვარ"-ის სისულელეში გარწმუნებს და უსხეულოს გხდის შენი ძალიან ძველი და ჭუჭყიანი, მაგრამ მაინც საწოლის მიმართ, გაყვარებს სუპში ჩამბალ პურს და შენს ჭერზე ალბათ საუკუნის წინ გაჩენილ დიდ ბზარს. ბზარიდან დანახული ცის ნაგლეჯი ათას სიზმარს დაასიზმრებს ამაღამ ვიღაც ქალის და კაცის შვილს, დილით ალბათ კედელზე გადმოტანაც მოუნდება რომელიმე მათგანის, მაგრამ არ შეიძლება. აქ მხოლოდ გისოსებს გამოქცეული მზის სხივი შეიძლება, შენნაირები შეიძლება და, რა თქმა უნდა, ჯადოსნური აბის მადლით მარგალიტებივით დაბერილი ძალიან ძველი და ჭუჭყიანი, მაგრამ მაინც საწოლები შეიძლება.

საუკუნის რეალობა: თბილისის ფსიქიატრიული კლინიკები.

ერთ ჩემ ძველ პოსტს გამოეხმაურნენ ფორუმზე გუშინ. თავისუფლებაზე იყო თემა.

"ჩემთვის თავისუფლებაა როცა რიგში ვდგავარ და მსუქანი ქალი ჩემს უკან გვერდზე არ მწევს.
როცა რაღაცა ისეთი ვიყიდე, რომელსაც გარანტია მოყვა; მოვიტანე სახლში, არ იმუშავა და უკან წავიღე გამოსაცვლელად და გამომიცვალეს.
როცა ზებრა გადასასვლელზე გადარბენა არ მჭირდება და როცა მწვანეზე გადასვლისას მაინც ორივე მხარეს გახედვა არ მიწევს.
როცა სამუშაო საათებზე მეტს ვმუშაობ და შემოსავალი იმდენი მაქვს, რომ ბანკშიც ვინახავ და ყოველდღიურობისთვისაც მყოფნის.
როცა ფართიზე ვარ უცხო სასტავთან და რაღაც სარკასტულ-მწარე ხუმრობას ვიტყვი და იმ 2 ადამიანს გაეღიმება.
როცა ამერიკის საელჩო საქართველოში ასეთი პარანოიდი არ არი.
როცა მარტო ვცხოვრობ და ძმას და ძმის ცოლს და დედას და ქვისლებს და მაზლებს მაინც ჩემთან ცხოვრება არ უნდათ.
როცა მარგარიტას მიქსი გუდვილში ვიპოვე.
როცა სამსახურში, თანაბარ პირობებში ჩემზე მეტი პრივილეგიები "უცხოელ ექსპატებს" არ ეძლევათ.
როცა მალტაში 1 კვირაში მინდა ჩასვლა და ვიზას არ ველოდები 1 თვე. "

ექსპატებზე მოეწონათ ყველაზე მეტად. ვეთანხმები.

რომელ Fილდში უნდა ვიმუშავო ისე, რო ვინმე დურაკი ესქპატი არ მოვიდეს და რაღაც ბულშითზე ჭკუის სწავლება არ დამიწყოს? და რაც მთავარია, თვითონაც იცოდეს რო ბულშითია, იმდენად იცოდეს რო ლანჩზე თავის მეგობრებს მოუყვეს მსგავსი სახალისო ისტორიები. არადა ბოლო წლების განმავლობაში სულ ექსპატებთან ვმეგობრობდი სამამულო სირობისგან გულარეული. ძალიან ხშირად მიწევდა ხოლმე დამცირებების ხუმრობაში გატარება. ...კრიტიკა ბავშვობიდან მომწონდა და თავი გამიზნულად მიმყავდა ჩალენჯინ სიტუაციებში, მაგრამ, როცა კრიტიკა მოდის ისეთი სუბიექტისგან, რომელსაც მესამე მსოფლიოს ქვეყანაში ჩამოსვლის გამო თავი ღმერთი ჰქონია და საფუძველშივე დისრეგარდს უკეთებს ადგილობრივ სპეციფიკებს, მასწავლის როგორ ვიყო ლიდერი და ამავდროულად მართმევს ლიდერობის პოზიციას, დასცინის ადგილობრივ სირობას და ამავდროულად ყიდულობს მიწებს აქ დასამკვიდრებლად, ცოტა არ იყოს მეცინება და უფრო ცოტა არ იყოს ვითრგუნები. დრესაც ეგრე მოხდა. დიდი ხნის უნახავი მეგობრები შეიკრიბნენ და მივედი. ...1 საათში გული ამერია და წამოვედი. და ხვალაც, დილით გაღვიძება დამეზარება, იმირომ რომ იდეას ვერ დავინახავ რატომ უნდა წაივდე სამსახურში, მთავარი გმირები ყოვლისმცოდნე ექსპატები არიან მაინც, რომლებიც ადგილობრივი ხალხის "კაპასითი ბილდინგ" პროექტებისთვის გრანტებით ირჩენენ თავს.

მე ისევ მეცინება.

თვის სიტყვა : eleutheromaniac. ( dictionary for difficult words )

"იმ ხანაში, სადაც პენისებს ჭუჭულიკებს ეძახდნენ და სექსი არ არსებობდა, ტიპმა დიდი ზეგავლენა მოახდინა სტუდენტ გოგოებზე. არ ვიცი ეს სატანა იყო, თუ ძლიერი ფსიქოლოგი"- დაასკვნა დღეს ჩემი მეგობრის ოჯახმა.

...რა მაგარია იცოდე რომელი ვიტამინის ნაკლებობას განიცდის შენი თაობა, რომ ამ ვიტამინით მანიპულირება დაიწყო. ინფორმაციული დეპრივაციის იმპერიის ჰიპნოზით მოთვინიერება გენიალური იდეა იყო. ის ტიპი პენისისა და საშოს ფიზიოლოგიურ ჯადოსნობებზე გულახდილი საუბრებით აფსიხებდა კომბოსტოებიდან მოყვანილ ქალიშვილებს. ...უცებ უვლის სკანერი სტატისტიკას- რამდენი სამებისა და ქაშუეთის მრევლი გახდებოდა იგივე ჰიპნოზით "თვალახელილი" და "ჭეშმარიტებას ნაზიარები" დღეს, 2010 წლის 22 ნოემბერს?! გული მერევა და მინდა ვიყო ამ მრევლთაგანი, რომ ინფორმაციულ დეპრივაციაში ვიცხოვრო, რომ მეშინოდეს ყველა ჩემთვის აქამდე წაუკითხავ უნახავის, რომ ვიყო კეთილგულა, წარჩინებული რობოტი, რომელიც ყველის 3 სახეობას შეექცევა მხოლოდ- დანარჩენებში ქიმიაა, რომ გავხდე ღვთიური გენების ინკუბატორი და ჩემს ნაშობ, გარობოტებულ რაღაცეებსაც რომ ისევე ეშინოდეთ იმ ტიპების და ერს იცავდნენ მათგან.

brave new world!

ძველ პოსტს ვაცოცხლებ.

Tuesday, February 26, 2008

უცხოპლანეტელის დღიურებიდან



სახელი: ევა
ასაკი: 29 მ. წ.
მისია: ადაპტაცია
გამოცდილება: არ არის მნიშვნელოვანი


მოვლენის შემდეგ აღიქმება როგორც ქალი. ამ როლს ითავისებს 5 წლის ასაკიდან. დანარჩენ სხვა როლებს გარემოებები განაპირობებს, ამიტომ ცვლადია.
სამეტყველო ენა არ გააჩნია, თუმცა საკუთარი ტვინის მუშაობას თარგმნის ქცევის ენაზე. განსაკუთრებული ფიზიკური ნაკვთები: ფართოდ გახელილი თვალები, სახელური მკერდებს შორის.
ემოციების განცდა და გამოვლენა არ შეუძლია, თუმცა ისწავლა აღტაცება, გაბრაზება, ცრემლის გამომუშავება.

პირველი დაბადება არ ახსოვს, მხოლოდ ის იცის, რომ მის პლანეტაზე დაბუშტული გულებია, უსიტყვო გრძნობებია თვალებიდან გადმოხეთქილი, ცები პულსირებენ.
აქ მოვლენის შემდეგ დიდი სიცარიელეა ორგანიზმში. ერთადერთი ვისთანაც საუბარი შეუძლია საკუთარი სხეულია, რომელსაც ლუპით დასდევს. ვერ ხვდება გარშემო არსებებს ასე სად ეჩქარებათ, არ ესმის თვალები რატომ არ უჩანთ, ან ხიდები რატომ არ აქვთ მკერდებს შორის მომავალი.
აქ დღეებია, ღამეებს ვერ იყენებენ.
აქ ერთმანეთს ადამიანებს უწოდებენ, ერთმანეთს კლასებით ჰყოფენ, ერთმანეთთან მიზნების გამო მიდიან, ერთმანეთისგან მიზნების გამო მიდიან, …და მუდან ეჩქარებათ.
აქ ცა ცისფერია, …არ პულსირებს. აქ მიწაა გადაშლილი, რომელზეც დადიან, …მხოლოდ დადიან, …მხოლოდ მიზნებამდე მიღწევისთვის დადიან, მიწა ეშორებათ, ევიწროვებათ, არ ჰყოფნით, ცუდი გზებია. …მიწის სუნი კი არ იციან, მიწაზე დაბიჯებით ცოდვას ვერ გრძნობენ. ... აქ კიბეებს აბიჯებენ, გამოტოვებული კიბე რომ წყევლის არ იციან.
მას ვერ ხედავენ. მხოლოდ მის სხეულს ხედავენ, ლამაზი სხეული აქვს. მისი სხეული ენერგიის ნაპერწკლებს ირეკლავს მზეზე და ეს მხოლოდ მათ სჭრით თვალს, ვისაც მიზნებიანმა არსებებმა გადაუარეს, ვისაც აღარ ეჩქარებათ და ამით სიცოცხლის იდეა დაკარგეს. საოცარია, მის სახელურს ვერავინ ხედავს, და არც არავის შეუღია ჯერ. ნეტავ, ლუპები თუ აქვთ, …ან სწორად თუ იყენებენ?
ის ვერ გრძნობს. მხოლოდ ტკივილი ასწავლა თავს. შუა საცობში გული გადაიხსნა და წინ დაუდგა მოძრაობას, …მათაც მყისიერად დაუკაწრეს დედიშობილა სული. …პირველადი მისია შესრულებულია, …იგრძნო! …მაინც რატომ ვერ ხედავენ სახელურს, რატომ აძლევენ ტკივილს ასე იოლად გზას? ტკივილი არ მოეწონა, მაგრამ პირველი გრძნობა ის იყო.
......

I was going through trash and found this. Felt like keeping it.

Due to sever stupidity and paranoia this user's been dead for 2 years.

აღმოსავლეთში მინდა

რაღაც პერიოდები მაქვს ხოლმე აღმოსავლური შეტევების. ამის წინაც, მორიგ მივლინებაში მივდიოდი, ამჯერად 2 დღიანში; ჩანთაში საფულე, პასპორტი, iPod-ი, ტელეფონი და ჟაკეტი მედო და საშინლად მიხაროდა იმაზე ფიქრი, რომ შემეძლო აი ამ წამში სულ სხვა მიმართულებით წავსულიყავი და თავი ამომეყო ნეპალში. თავისუფლების ამ ლეველზე განცდა არი ჩემთვის მიზეზი, რატომაც ვიღვიძებ დილით.

საქართველოს საელჩოს მივწერე დელიში; ჩამოდიო, იქნებაო პოზიციაო შენთვისო. ღმერთებოოო! რამდენგან მაქვს წასასვლელი!!! და რამდენი ჯანმრთელობისთვის სასარგებლო რაღაც შემიძლია გავაკეთო.

* დავრჩე თბილისში და შვილივით რომ მიყვარს იმ ორგანიზაციის წარმატებისთვის გავაგრძელო მუხლჩაუხრელად და 6 საათის ძილით მუშაობა.

* წავიდე დელიში და ვიმუშავო საქართველოს საელჩოში ინდოეთში. ვიყო ინტერნი, მაგრამ ვიცხოვრო/ვიბოდიალო/ვასხა ინდოეთში.

* წავიდე ნეპალში, ვაბშე უყველაფროდ, უმიზნოდ, იმ ზეცაში დაწერილი წიგნის ანაბარად. ვიბოდიალო რამდენიმე ხანი და შეიძლება ინგლისური ვასწავლო ნეპლელ ბაღნებს. თუ გამოვიდა ხო კაი, თუ არადა ხო ცუდი.

* პალესტინაში ჩავაკითხო ჩემ თანამშრომელს, just for fun და მერე იერუსალიმშიც ვინახულო ჩემი ძველი უმფროსი – დევიდიკო. აქაც გავასხავ.

just for fun–ზე გამახსენდა ევროპა და აშშ.

* სტამბული ერთ სიმპათიურ, ერუდირებულ, ძალიან მაგარ ახალგაზრდასთან.

* პარიზი შობას ერიკასთან (სავარაუდოდ ჯეFიც წამოვა).

* ვარშავა შობამდე ან შობის შემდეგ მაია, მათეუშ და ანდრჟეისთან.

* ლას ვეგასი.

* თბილისი ჩემ ყველაზე ახლო მეგობრებთან, ჩაფსმამდე რო მაცინებენ ხოლმე, ახალ წელს ჩემს ახალ სახლში.

adjective of the month: indecisive.

დეპრესიის მენსტრუალური წმენდა და ჰორმონების ზეიმი ქვია ამას.

ვზეიმობ კომუნიზმის მოუნელებელ პორციაზე აყვავებულ ფოლკლორს;

ვზეიმობ იმას, რომ ხვალვე შემიძლია სადაც მინდა წავიდე და ყველგან ხალხს ვეყვარები;

რომ თხის თბილი რძე თავზე ძაან სქელ მონაქაფს იკეთებს და მაინც ვსვამ;

რომ ორშაბათს და ოთხშაბათს ქალებს თმის დაბანა არ შეუძლიათ - ძმის ან მეუღლის სიკვდილი იცისო - და ამ ქალებს რომ დიდ პატივს ვცემ ბრმა, გულწრფელი რწმენის უნარისთვის;

რომ უშგულში შიმშილით გული მიმდის და ადგილობრივი ხალხი შხარას შესაშური სუსხით მიხურავს "მასპინძლის" კარს- არავისი ნათესავი ვარ და საკუთარ თავს მევე უნდა ვუშველო;

რომ კახეთში ერთი ისეთი ქირურგი ჰყავთ, რომ ჩაქაფულისგან ცხვარს აწყობს;

რომ ხმალი კი არა, ხევსურეთის მიწა დაიჟანგა...

ბავშვობაში დედას დავემუქრე - რომ გავიზრდები შენზე წიგნს დავწერ მეთქი. ალბათ მაშინაც ვხვდებოდი, რომ ემოციების ტკივილამდე განცდა გხდის შემოქმედად. ტკივილ ნარევი, მომაკვდავი ფოლკი ჩვენიც ამას მიშვრება.

თვის ორგაზმული სამსახური: გენებთან ჭიდილი.

ადუღებული ასფალტის სუნს უნიჭოდ აყვავებული და თავშეუკავებელი თუთის სუნი ერევა და გულს მირევს. სწრაფად ვცდილობ გავერიდო უაზრო ბავშვებს, რომლებიც თავისი მშობლების შეცდომის გამოსწორებას თვითდამკვიდრებით, ანუ კისერზე ძარღვებ დაბერილები "ომობანას" თამაშით ცდილობენ.

ეს ის დედამიწაა, სადაც შენს შემდეგ შვილის დატოვება გენერვიულება.

ხოლმე მინდება ჩემი რეალობები მოვკუჭო და shift+delete-თ წავშალო.

ვზივარ შინ და საკვებად ვუსმენ ეკოს.

- "მამაო ჩვენო, მამაო ჩვენო, შე დედამიწის გამჩენო!"

ცა მომენატრა.

რამდენი ხანია ცასთაც ახლოს აღარ ვყოფილვარ. ყველაზე ახლოს ცასთან 2007 წელს ვიყავი, 2007 წლის 7 ივლისს, ღრუბლებს რო ვსუნთქვადი მაშინ, პლანეტები ერთმანეთს ციმციმში რო ეჯიბრებოდნენ მაშინ; და მე რო ამ ყველაფერს შუა ღამისას ერთი დიდი გორაკიდან - მუხლამდე ბალახში ჩაწოლილი რო ვუყურებდი მაშინ. ზოგი ხალხი ხოლმე ცას რო უყურებს ღმერთზე ეფიქრება, ღმერთს ეძებს, ღმერთს ხატავს. ...მე კიდე სუ იმაზე მეფიქრება, ამ ღმერთზე ფიქრით და ხატვით სილამაზეების და გენიალურობების აღქმას როგორ ვიქრობთ დასაწყისშივე, რო თვალების/ყურების მიერ აკრეფილ კა-ეfს კანზე ხანჯლებად ამოსვლის უფლებას არ ვაძლევს. მორჩილება იმის მიმართ, რაც მასწავლეს, ახლის სწავლის სურვილს აჩლუნგებს.

ვერ დანახულის სიყვარული ყველაზე იოლი სიყვარულია (...და დამღუპველი). აბა, როგორ ფიქრობთ, რატო გიჟდებიან პატარა გოგოების ტვინები "თეთრ ცხენებზე და კიდე პრინცებზე"? იმიტო რო, როგორც უნდათ ისეთები არიან ეს პრინცები, რასაც უნდათ იმას უკეთებენ, როცა უნდათ მაშინ აქვთ სექსი. ძაან საყვარელია ეს ყველაფერი, იმიტომ რო არ არსებობს. კიდევ მინდა ვიოცნებო, იმიტომ რომ არ არსებობს. ოცნებას და რეალობას ვმიჯნავ ჩემი ოცნებით მიღებული 2გაზმით და ოჯახს ვანგრევ 30 წლის (ან უფრო პატარა) ასაკში. ...და ეს შემომსკდარი მასალა მედღაბნება ოცნებაზე.

რაც შეიძლება შორს უნდა რო ვიყო, რო გამაოცნებოს და ბედნიერად იყოს ამიტომ. ... მე კიდე არ ვარ ღმერთებისთვის და ოცნებებისთვის დაბადებული. მე იმ ბალახებით გაჭრილი თითიდან წამოსული სისხლის გემო მინდა რო გავიგო; თითებს შორის ღრუბლები მქონდეს და შეგროვებას ვცდილობდე ამაოდ; კოსმოსის სიდიდის გააზრება რო მე და ჩემ გორაკს გვაპატარავებს, მაგ გრძნობით გამოწვეული პატარა ხანჯლების ტალღა მინდა კანზე.

თვის სიტყვა: მიწა.

Why do I always get a blood rush in my head when I see the name?!

Pain of the year: past.

xmas sux!

new year sux!

my birthdays suck! მოჩვენებითი ყურადღება fuckin sux!

living alone sux! being sick with nobody to make you a cup of tea SUX!

thinking of a better future sux, god damnit! Georgian citizenship sux!

it sux to be me rite now, it's just not cool at all.